Als je zenuwstelsel in FLOW is, ben je flexibeler en kun je gemakkelijker met dagelijkse stress omgaan. Trauma creëert een inflexibel zenuwstelsel. En dus ook het bijbehorende gedrag. Tegenwoordig identificeren we ons met allerlei labels en plakkers. Zolang we denken in termen van 'stoornissen' gaan we voorbij aan het feit dat deze 'stoornissen' ergens ontstaan zijn. Feitelijk zijn het overlevingsREACTIES . Als ik mezelf identificeer met het feit dat ik PTSS heb, man ben, 44 jaar oud, van de kleur rood houd, sterrenbeeld leeuw ben, en het liefst spaghetti eet, dan is dat een overtuiging die ik over mezelf heb. Of een overtuiging die mij gedeeltelijk is aangeleerd (of misschien is opgelegd). Een identiteit kan ook zijn: "Mijn brein functioneert anders, daarom kan ik dit niet" of erger nog "Ik heb PTSS en daarom doe ik zo. En daar begrijp jij toch niks van."
Begrijp me niet verkeerd: de klachten van deze diagnoses zijn echt. En laten we de klachten ook vooral serieus nemen. Echter, het koppelen van een identiteit aan de bijbehorende symptomen is een valkuil. Want een lijstje met symptomen zegt niets over de oorsprong van het probleem. Daarmee zeggen we dat het zo is, en dat het nooit kan veranderen. In plaats van te spreken van 'stoornissen', is het beter om te spreken van 'reactie'. Bijvoorbeeld in plaats van 'Post Traumatische Stress STOORNIS (PTSS)', is het beter om te spreken van 'Post Traumatische Stress REACTIE (PTSR)'. En in plaats van te spreken over 'aandachtstekortSTOORNIS met hyperactiviteit (ADHD)' is het beter om te spreken van 'aandachtstekortREACTIE met hyperactiviteit (ADHR)'.
Als je snapt hoe trauma & het autonome zenuwstelsel werken (lees o.a. de polyvagaal theorie van Dr. Stephen Porges) ga je diagnoses vanuit een heel ander licht bekijken. Er gaat een wereld voor je open. En dan ga je inzien dat er ongelooflijk veel is wat je kunt doen om stappen voorwaarts te zetten i.p.v. 'vast' te zitten in een identiteit. Tenzij je dat fijn vindt, wat natuurlijk een keuze is.
Als kind hebben we geen andere keuze dan ons te hechten aan onze ouders. We willen liefde ontvangen en geliefd worden. En daardoor ontwikkelen we gedrag (en REACTIES) waarmee we zo goed mogelijk functioneren in de omgeving waarin we opgroeien. Óók als die omgeving eigenlijk toxisch voor ons is. Verander de omgeving, en verander de reacties. Daarom is systemisch werken zo belangrijk als je mensen met een diagnose (en dus trauma) wilt behandelen. Om een voorbeeld te geven: wist je dat narcisme simpelweg het gevolg is van zeer langdurige emotionele verwaarlozing in het gezin waarin iemand is opgegroeid? En dat het dus een REACTIE is om zich te hechten in een zeer toxische omgeving? En voor de codependenten onder ons: als je mijn logica volgt, zou dat dus betekenen dat je iedereen kunt helpen en veranderen. Ja, dat is zo. Maar ga het zelf alsjeblieft niet proberen. Want dat is nu juist wat je niet moet doen als codependent persoon
Meer weten? Kijk ook eens naar de volgende video's:*Gedragsproblemen en/of diagnoses bij kinderen: https://youtu.be/RvzXzMOfZTQ*De impact van emotioneel trauma op je genen, brein en zenuwstelsel: https://youtu.be/Tdj4SBg9LBI*Wat je nog NIET wist over BORDERLINE: https://youtu.be/UVkQ21Q59k4*AUTISME: het gevolg van stress & trauma: https://youtu.be/FPUneC-Qy5o
Wil je diagnoses ook vanuit het nieuwe paradigma leren bekijken & alles weten over traumaverwerking en het autonome zenuwstelsel? Kijk dan eens op mijn website: https://www.marcuskrielen.nl/trainingen
Reactie plaatsen
Reacties