Gisteren had ik een interessant gesprek met een vrouw die zich zorgen maakte over haar zoon. Ze had jarenlang gestruggled in de relatie met haar man. Ze durfde zichzelf in de spiegel aan te kijken, en zag steeds beter hoe haar eigen trauma een rol had gespeeld in de keuze voor haar toenmalige partner. En dat de familie waarin ze was opgegroeid hier een grote rol in speelde. Met de lange termijn gevolgen die dit had. Ze had er alles aan gedaan om haar kinderen te geven wat ze zelf zo graag verlangde: veiligheid, warmte, liefde.
Het was alleen niet genoeg.
Ze had jaren geleden zelf de keuze gemaakt om zich los te maken van toxische patronen die haar jarenlang hebben achtervolgd. Met een vechtscheiding tot gevolg. Echter, haar zoon bleef onderdeel van het 'oude' familiesysteem. Ondanks dat de vrouw enorm was gegroeid in bewustwording, emotionele volwassenheid en persoonlijke ontwikkeling, begon het meer en meer te knagen. Het ging niet goed met haar zoon, maar ze stond machteloos. Zij kon hem niet helpen, en hij wilde zelf niet geholpen worden. Hij was afsloten van zichzelf door alle problemen, stress, trauma en onveiligheid waarin hij was opgegroeid. Hij zat volledig op slot.
Dit verhaal raakte een snaar in mij, want het was zo ontzettend herkenbaar. Jaren geleden heb ik dezelfde keuze gemaakt. Om los te breken van oude toxische structuren. Om me te gaan richten op mijn emotionele ontwikkeling, bewustzijn en gezonde menselijke relaties. Zeker als je een kind hebt, ben (en blijf) je onherroepelijk verbonden met een oud stuk van jezelf. Een familie waar je vroeger deel van uitmaakte, een ex-partner. Wat toen bij je paste, ga je door je eigen ontwikkeling meer en meer ontgroeien. De kloof wordt steeds groter. En het kan steeds pijnlijker worden om de dagelijkse gevolgen daarvan te zien. Niet omdat het slechte mensen zijn, maar omdat er heel veel onbewust trauma aanwezig is. Geen echte emotionele verbinding. Vaak al generaties lang.
Waar de vrouw die ik sprak mee worstelde is dat 'de andere kant' niet mee groeit. Emotioneel afgesloten blijft van zichzelf, het niet 'ziet'. En ook niet gaat zien. En het is dan heel moeilijk om te zien dat je kind daar (onbewust) in meegetrokken wordt. Terug het moeras in, waar je zelf zo lang voor hebt gestreden om uit te komen. Machteloos voel je je dan.
Ze vroeg mij om advies omdat ze het ontzettend pijnlijk vond om hiermee om te gaan. Ik heb haar toen uitgelegd dat, ondanks dat de weg pijnlijk en eenzaam kan zijn, het uiteindelijk de moeite waard is. Ondanks dat we alles willen doen om onze kinderen te helpen, zullen we ook moeten accepteren dat zij ook hun eigen weg af te leggen hebben. En dat we geen invloed hebben op 'de andere kant'. Zeker na een pijnlijke scheiding. Het gaat erom dat we onszelf niet verraden, en durven te kiezen voor ons eigen welzijn. Onze eigen groei. Dwars door de pijn heen. Dat we toxische relatiepatronen niet meer herhalen, dat we onszelf niet verraden. Dat we authentiek gaan zijn. Gaan leven zoals wij dat willen. Dat we daardoor het goede voorbeeld geven aan onze kinderen. Ook als dat betekent dat we daardoor mensen kwijtraken, moeten we de verantwoordelijkheid over ons leven gaan nemen. Zie het als een grote genade dat jezelf de stap hebt kunnen zetten naar verlossing uit het 'oude systeem'. Dat is niet eenvoudig, en zal niet alleen voor jezelf, je kind als het collectief een impact gaan maken.
Reactie plaatsen
Reacties
Dit is zo herkenbaar!